سیاست ورزش
به گزارش خبرگزاری رسا، کناره گیری رسول خادم از ریاست فدراسیون کشتی و نامه نگاری‌ها و مخالفت‌ها و واکنش‌ها، یک بار دیگر موضوعی حساس را در کانون توجه افکار عمومی قرار داده است؛ سیاست ورزش ایران. یعنی آنچه‌دستگاه حکمرانی و در اینجا به طور مشخص وزارتخانه متولی تربیت بدنی و کمیسیون و فراکسیون مربوط در مجلس برای تمشیت امور این حوزه به کار می‌بندند.
آنچه وضعیت کنونی را مساله ساز کرده، فشار مجامع بین المللی بر کشتی گیران ایرانی است که حاضر به رقابت با ورزشکاران رژیم صهیونیستی نیستند و مانند همه تحریم‌های تشدید شده در سال‌های مابعد 88، در اینجا هم ردپای جریانات برانداز جمهوری اسلامی قابل مشاهده است که این موضوع را مکرراً در دستور کار مجامع مختلف قرار داده‌اند و اکنون در حال بهره برداری از خیانت‌های خویشند.
ایران تنها کشوری نیست که بر اساس مبانی خویش، با ورزشکاران دشمنانش روی تشک نمی‌رود؛ کره شمالی و جنوبی سال‌هاست که در چنین وضعیتی‌اند و ارمنستان و آذربایجان نیز. در طول جنگ ایران و عراق هم، چنین اتفاقی می‌افتاد و در بسیاری از نقاط آمریکای لاتین و آفریقا و آسیا ایضاً (حتی درمورد رژیم اسرائیل نیز هم اکنون تعداد زیادی از ورزشکاران مسلمان یا غیر مسلمان، چنین رفتاری را از خود نشان می‌دهند) و در کمتر موردی شاهد چنین رفتاری هستیم.
پرسش اینجاست که کجای سیاست ورزش ناقص است و ناکارآمد؟ احتمالاً آنچه به دستگاه دیپلماسی و دیپلماسی عمومی مرتبط می‌شود؛ یعنی این بی توجهی به سیاست ورزش، موجب آن شده که گرهی که می‌شد با دست باز کرد، حالا باید به دندان واگذارش کرد و حتماً کار دشواری است./۹۶۹//۱۰۲/خ
منبع: صبح‌نو