آیت الله مصطفوی، آخرین یادگار «مکتب فلسفی» تهران بود

به گزارش سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، سید حسین شهرستانی مدیر گروه حکمت هنر پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی در گفتگویی در خصوص زندگی آیت الله سید حسن مصطفوی گفت: آیت الله سید حسن مصطفوی عضو هیأت علمی قطعی و تمام وقت دانشکده الهیات دانشگاه امام صادق (ع) و مدیر گروه فلسفه و کلام اسلامی این دانشکده بود.

وی ادامه داد: ایشان یکی از علمای جامع معاصر بودند و از نسل علمایی بودند که ابعاد جامع علوم و حکمت اسلامی از جمله فقه، اصول، ادبیات، تاریخ، حدیث و به طور خاص فلسفه و عرفان را دارا بودند. بیش از همه شهرتشان در حوزه فلسفه بود و در این عرصه به فلسفه مشاء معروف بودند و در شعبه‌های مختلف فلسفه اعم از فلسفه مشاء ابن سینا، فلسفه اشراق سهروردی، فلسفه حکمت متعالیه صدرالمتالهین در هر سه مکتب بزرگ جهان اسلام تحقیق داشتند و استوانه‌ای در حفظ میراث فلسفه اسلامی را بر دوش داشتند.

ورود به تدریس حوزه علوم طبیعی

شهرستانی ادامه داد: در تکمیل جامعیت عرصه‌های فعالیت این عالم فقید باید گفت ایشان در حوزه طبیعیات اسلامی و علوم طبیعی سرآمد در دوره معاصر بودند و بر خلاف بسیاری از علمای اسلامی که در این وجهه از علوم اسلامی را به آن وارد نشدند طبیعیات را تدریس کرده و شاگردانی در حوزه‌های مختلف را پرورش دادند.

وی با اشاره به ابعاد دیگری زندگی این عالم گفت: ایشان نقش عالم محل و پیشنماز مسجد را ترک نکردند. ۵۰ سال ایشان امام جماعت مسجد جامع نیاوران و امام محل بودند و برای مردم وقت می‌گذاشتند. این ویژگی ایشان خیلی خاص بود که یک عالم برای عامه مردم کوچه و بازار منبر برود. البته برای ایشان دشوار بود و سختی‌هایی داشت. برای ما که از شاگردان ایشان بودیم هم شنیدن گرفتاری‌ها و سختی‌هایی که برطرف می‌کنند دشوار بوده است. محله نیاوران سال‌ها مرهون حضور و فرمایشات و هدایت‌های ایشان بود.

نشاط از بحث‌های عقلی و علمی

مدیر گروه حکمت هنر پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی با تاکید بر اینکه ۱۶ سال شاگرد ایشان بوده است گفت: آیت الله مصطفوی در کلاس درس بسیار آزاد اندیش بودند. به راحتی با او می‌توانستیم با صدای بلند وارد گفتگو و نقد علمی شویم و به نظریات اشکال وارد کنیم و بدون هیچ تکبری ایشان می‌شنیدند و استقبال می‌کردند. آیت الله مصطفوی از بحث عقلی و فلسفی نشاط پیدا می‌کردند همیشه می‌گفتند من خستگی ام در می‌رود وقتی بحث فلسفی رخ می‌دهد.

وی با بیان اینکه تهران پایگاه حضور علما و فلاسفه بوده است، افزود: با فقدان ایشان خلائی و ضربه‌ای از لحاظ علمی به خصوص به مکتب تهران و حوزه علمیه وارد شد. ایشان آخرین یادگار مکتب حکمی تهران بودند و این سرمایه بزرگ از دست رفت.

شهرستانی گفت: این عالم فلسفی در بین اهل علم شناخته شده بودند اما از حواشی دور بودند و کسانی که در دانشگاه و حوزه حضور داشتند ایشان را به خوبی می‌شناختند. در حوزه علمی نیز ایشان چند سالی رئیس دانشکده الهیات و مدیر گروه الهیات دانشگاه امام صادق (ع) بودند و به همین مناسبت با اهالی دانشگاه هم حشر و نشر و ارتباط خوبی داشته و شاگرد پروری کردند. بدون هیچ تکبر و با تواضع تمام در کنار ایشان شاگردان بسیاری پرورش پیدا کردند.