ارادت امام خمینی به حضرت علی اکبر

به گزارش خبرنگار گروه سیره امامین انقلاب خبرگزاری رسا، یکی از ویژگی های هویت ساز مکتب اهل بیت علیهم السلام، اقامه عزا برای امام حسین علیه السلام است. سیره مستمر مراجع تقلید، علما و بزرگان شیعه، برپایی مراسم و احیای شعائر حسینی بوده است. در اندبشه امام راحل، عزاداری سرور و سالار شهیدان از جایگاه والایی برخوردار و دارای کارکردهای سیاسی و اجتماعی فراوانی است. از این رو بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران اهتمام زیادی به اقامه عزای حسینی داشته و آن را فراتر از یک مناسک مذهبی، موجب زنده نگه داشتن اسلام در قرون متمادی می دانستند.

نقل سیره امام راحل در اقامه عزاداری سیدالشهداء ظرفیت های عینی و عملی را فراروی نسل جوان قرار می‌دهد. از این رو گروه سیره امامین انقلاب خبرگزاری رسا به نقل برخی خاطرات شخصیت های مبارز و نزدیکان امام راحل در این خصوص پرداخته است.

مرحوم حجت الاسلام علی دوانی، تاریخ پژوه معاصر، خاطره ای را به نقل از مرحوم حجت الاسلام سید محمد کوثری درباره خواندن روضه حضرت علی بن الحسین علیه السلام برای امام راحل پس از شهادت حاج آقا مصطفی چنین بیان می کند: «آقای کوثری که سال ها در قم روضه خوان خاص امام بود، نقل می‌کرد: پس از شهادت مرحوم حاج آقا مصطفی، وارد نجف شدم. رفقا گفتند خوب به موقع آمدی؛ امام را دریاب که هر چه ما کردیم در مصیبت حاج آقا مصطفی گریه کند از عهده برنیامدیم؛ مگر تو کاری بکنی. خدمت امام عرض کردم: اجازه می دهید ذکر مصیبتی بکنم؟ اجازه فرمودند. هر چه نام مرحوم آقا مصطفی را بردم تا با آهنگ حزین امام را منقلب کنم، که در عزای پسر اشک بریزند، ولی امام تغییر حالی پیدا نکردند و همچنان ساکت و آرام بودند؛ ولی همین که نام حضرت علی اکبر (علیه السلام) را بردم هنگامه غم شد. امام چنان گریستند که قابل وصف نیست».

منبع: سرگذشت های ویژه از زندگی امام خمینی، ج 6، ص 72.