دست‌هایی رو به آسمان؛ معنویت در قاب ورزش

به گزارش خبرنگار گروه سیره امامین انقلاب خبرگزاری رسا، وقتی ورزشکار پس از پیروزی دستش را به آسمان بلند می‌کند، به سجده می‌افتد یا نام بزرگان دین را بر زبان می‌آورد، در واقع حرکتی فراتر از یک واکنش احساسی انجام می‌دهد؛ او سرمایه‌ای عظیم از ایمان، اعتقاد، و فرهنگ دینی را به میدان آورده است، این حرکات ساده اما معنادار، بازتابی از عمق باورهای فردی و جمعی ما هستند، آنها حامل پیام‌هایی‌اند که بدون کلام، معنویت را القا می‌کنند و این خود نشان از تأثیرگذاری شگرف دین در عرصه‌هایی فراتر از عبادت و نیایش دارد.

خدای متعال به دل‌های پاک الهام می‌بخشد؛ آن روز که حسین رضازاده با فریاد "یا ابوالفضل" وزنه را بالا برد، شاید نمی‌دانست که این ندا تا چه اندازه بر دل‌ها می‌نشیند و روحیه می‌دهد اما بی‌ریا و صادق احساس دینی‌اش را بروز داد؛ همان‌گونه که سجده‌ی قهرمانی دیگر یا دست به دعا بردن ورزشکاری مؤمن می‌تواند تبلوری از پیوند دین و غیرت ملی باشد، این صحنه‌ها نشان می‌دهند که ورزش تنها میدان رقابت نیست بلکه بستری است برای نشان دادن ریشه‌های معنوی که بی‌صدا اما عمیق در دل جامعه اثر می‌گذارند.

رهبر معظم انقلاب در سخنانی به اهمیت بروز احساسات دینی در عرصه رقابت‌های ورزشی و تأثیر این نوع حرکات بر جامعه اشاره کردند و فرمودند: «شما وقتی بعد از پیروزی روی تشک کشتی یا محل وزنه برداری یا در هر نقطه ی دیگری دستتان را بلند می‌کنید خدا را شکر می‌کنید به سجده می افتید یا نام بزرگان  دین را بر زبان می آورید در واقع دارید همه ی سرمایه یی را که آنها خرج کرده اند با یک حرکت ساده دور می‌کنید؛ خدای متعال به شماها کمک و الهام می‌کند که این کار را انجام بدهید، حتماً این حسین آقای رضازاده آن روز اولی که فریاد  کشید یا ابوالفضل نمی دانست که این چقدر اثر می‌گذارد؛ او احساس دینی خودش را بروز داد؛ یا آن برادری که سجده  می‌کند یا آن که دستش را بلند می‌کند - که من بارها در ورزش‌های قهرمانی خودمان این صحنه را از تلویزیون دیده ام اینها در حقیقت معنویت را القا می‌کنند.»(1)

ورزش، میدان تربیت اراده است

قهرمانان ورزشی برای بسیاری از ما تنها نماد پیروزی و مدال نیستند، بلکه تجسمی از اراده، تلاش و پیوندی ژرف با ارزش‌های انسانی‌اند، علاقه به قهرمانان، تنها به خاطر ایستادن‌شان بر سکو یا درخشش‌شان در لحظه‌ی موفقیت نیست، بلکه به دلیل مسیر دشواری است که برای رسیدن به آن نقطه پیموده‌اند.

آن‌چه یک جوان را به سکو می‌رساند، فراتر از توانایی جسمی است؛ این موفقیت‌ها ثمره‌ی قدرت اراده، استمرار در تمرین، فداکاری و مقابله با سختی‌هاست، بسیاری از افراد ممکن است استعداد و نیروی بدنی داشته باشند، اما بدون اراده و پشتکار، هرگز نمی‌توانند به یک ورزشکار واقعی تبدیل شوند.

ورزش، به‌ویژه در سطح حرفه‌ای مستلزم انضباط، وقت‌شناسی و ترجیح دادن سختی بر راحتی است، جوانی که به‌جای لذت‌های لحظه‌ای، تمرین و تلاش را برمی‌گزیند در واقع شخصیت خود را نیز می‌سازد، به همین دلیل قهرمانان شایسته‌ی محبت و احترام عمیق‌اند، چراکه آن‌چه در میدان رقابت به نمایش می‌گذارند صرفاً مهارت فیزیکی نیست بلکه نمادی از انسانیت، اراده و روح مبارزه‌گر است که الهام‌بخش جامعه می‌شود.

رهبر معظم انقلاب در مورد اهمیت اراده در دستیابی به قهرمانی در رشته‌های ورزشی و نقش کلیدی آن در موفقیت جوانان بیان کردند: «من قهرمان‌ها را دوست می‌دارم علاوه بر این که همه‌ی ورزشکارها را در همه‌ی رشته های ورزشی دوست می‌دارم قهرمان‌ها مورد علاقه‌ی ویژه در قلب من هستند، البته یک علت و انگیزه ی محبت و پیوند قلبی من با این جوانان این است که اینها روی سکو می ایستند افتخار می آفرینند و می درخشند، لیکن علاوه بر این من به آن چیزهایی فکر  می‌کنم که این قهرمان را روی سکو می‌فرستد یا مدال را  نصیب او می‌کند و افتخار را به او می‌بخشد آن چیزی که جوان ما را در میدان‌های ورزشی به کسب موفقیت می رساند فقط توانایی جسمی نیست چیزهای دیگری هم در کنار آن  وجود دارد که از لحاظ ارزشگذاری انسانی خیلی مهمند یکی  قدرت اراده است. خیلی‌ها به طور طبیعی زور هم دارند اما حتی اراده این را ندارند که وقت معینی در روز بایستند ورزش کنند و خودشان را سالم نگه دارند ورزش اراده می‌خواهد، ورزش کار آسانی نیست. البته برای جوان - که دارای نیروی طبیعی است - شوق انگیز است ولیکن همان جوان هم اگر اهل اراده نباشد و ترجیح بدهد در گوشه ای بنشیند یا استراحت کند یا بخورد یا تلویزیون تماشا کند یا بخوابد اصلاً ورزشکار نخواهد شد، خود ورزش به اراده احتیاج دارد.» (2)

فتح اورست؛ نه‌فقط صعودی جغرافیایی، بلکه حرکتی تاریخی

صعود به قله اورست نماد بی‌چون‌وچرای اراده، استقامت و عبور از مرزهای جسمی و روانی است، در میان قهرمانان این میدان سخت نام دو زن ایرانی، فرخنده صادق و لاله کشاورز همچون ستاره‌ای درخشان می‌درخشد، این دو بانوی شجاع در سال ۱۳۸۴ به عنوان نخستین زنان ایرانی و خاورمیانه‌ای موفق به فتح بلندترین نقطه زمین شدند و پرچم ایران را بر فراز اورست برافراشتند.

صعود آنان فقط یک فتح جغرافیایی نبود، بلکه نمادی از قدرت، توانایی و استقلال زن ایرانی بود، آن‌ها با عبور از دشواری‌های طاقت‌فرسا راه را برای نسل‌های آینده باز کردند، با این حال، جای تأسف است که چنین دستاورد بزرگی بی‌پاسخ ماند، در حالی‌که در بسیاری از عرصه‌ها ورزشکاران مورد تشویق قرار می‌گیرند، این قهرمانان در سکوت رسانه‌ای فراموش شدند، ما به ورزش قهرمانی و تجلیل از قهرمانان باور داریم، اما تبعیض در دیده‌شدن آن‌ها پذیرفتنی نیست، تجلیل از همه قهرمانان، به‌ویژه زنانی که در سکوت جنگیده‌اند باید به فرهنگ ما تبدیل شود، چراکه هر گام آن‌ها مشعل امیدی برای آینده است.

رهبر معظم انقلاب درباره اهیمت تجلیل از بانوان ورزشکاری که باعث افتخار برای جمهوری اسلامی ایران شده اند، اظهار داشتند: « این جوانهای ما بخصوص چند تا از خانم‌ها رفتند قله ی  اورست و یک کار به این بزرگی را انجام دادند؛ اما هیچ تشویقی نشدند من تعجب می‌کنم که در یک جاهایی  ورزشکارها خیلی تشویق می‌شوند؛ بد هم نیست؛ ما موافقیم؛ ما به تشویق ورزش قهرمانی اعتقاد داریم؛ چون وقتی ورزشکار ما در قله ی قهرمانی قرار می‌گیرد به طور  طبیعی بخش مهمی از جامعه را به سمت ورزش می‌کشاند و تشویق می‌کند من با ورزش قهرمانی و تشویق قهرمانان خیلی موافقم؛ منتها چرا تبعیض؟! در یک جاهایی بعضی از  قهرمان‌ها را تشویق کنند در یک جاهایی عده ای مورد  بی توجهی قرار بگیرند؛ این کار پسندیده ای نیست.»(3)

.............................

پی نوشت:

(1)  در دیدار با ورزشکاران شرکت کننده در المپیک و پارالمپیک 1383/7/14

(2)  در دیدار ورزشکاران 1381/10/30

(3)  در دیدار با اعضای شورای شهر تهران 1384/8/3