دوران امامت حضرت جواد، عصر آماده سازی برای ظهور حضرت مهدی بود
حجت الاسلام حسین جوشقانیان، عضو هیات امنای مؤسسه سیره روایت شهدا در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری رسا، با تسلیت سالروز شهادت امام جواد(ع) به تحلیل و بررسی شخصیت این امام همام پرداخت و تصریح کرد: عصر ائمه اطهار(ع) از سه دوره تثبیت، تبیین و آماده سازی برای عصر غیبت امام عصر(عج) تشکیل می شود.
وی گفت: از عصر امام علی(ع) تا پایان دوره امامت امام سجاد(ع) دوره تثبیت امامت است، دوران امام باقر، امام صادق، حضرت موسی بن جعفر و امام رضا(علیهم السلام) نیز دوره تبیین جایگاه اصل ولایت به شمار می آید و از دوران امام رضا به بعد را باید دوره زمینه سازی برای ظهور امام عصر(عج) نامید.
عضو هیات امنای مؤسسه سیره روایت شهدا، با بیان اینکه امام جواد(ع) در دوران کودکی به امامت رسیدند تصریح کرد: آنچه در مورد وجود نازنین این امام همام، مورد توجه قرار گرفت، مساله امامت ایشان در دوران کودکی بود.
وی تصریح کرد: بعد از امام رضا(ع) بین برخی از یاران و اصحاب، مناظره و گفتمانی صورت گرفت که ما باید صبر کنیم امام جواد(ع) بزرگ شوند و بعد به ایشان ایمان بیاوریم، عده ای دیگر از یاران نیز گفتند امامت یک اصل الهی است و تفاوتی در کودکی و بزرگی امام نیست و تبعیت از او واجب و لازم است.
حجت الاسلام جوشقانیان، با اشاره به جایگاه برجسته و فوق العاده علمی نهمین امام شیعیان ابراز داشت: یکی از ویژگی های امام جواد، ظرفیت عملی بالای ایشان بود و علم این امام همام متصل به خزانه غیب و علم الهی بود و در جلسات و مناظراتی که صورت گرفت امام این برجستگی علمی را به خوبی نشان دادند.
وی ادامه داد: امام جواد(ع) با وجود سن کمی که داشتند دریایی بیکرانی از علم و دانش و آموزه های دینی بودند.
عضو هیات امنای مؤسسه سیره روایت شهدا منتظر تاکید کرد: تفاوت امام جواد(ع) با دیگر ائمه اطهار(ع) در این بود که ایشان فرصت نیافتند و مجال از ایشان گرفته شد که شیعیان از وجود بابرکت این امام همام استفاده کنند.
حجت الاسلام جوشقانیان بیان داشت: حضرت امام جواد(ع) در سن 25 سالگی مظلومانه توسط همسر خویش که دختر مامون عباسی بود به شهادت رسیدند.
استاد مرکز تخصصی تبلیغ حوزه علمیه قم، با اشاره به روایتی از امام جواد(ع) عزت مؤمن را در بی نیازی از دیگران دانست و خاطرنشان کرد: از این امام بزرگوار نقل شده است که عزت شخص مؤمن در این است که دست نیاز به سوی دیگران دراز نکند. /924/ت302ع