تأثیر معاد باوری در افزایش ایمان انسان‌ها
وی ابراز کرد: ابتدای این سوره، با سوگندهاى زیبا و اندیشه برانگیزى آغاز مىشود، لذا خداوند مىفرماید: « وَ السَماءِ وَ الطّارق، وَ ما أدریکَ مَا الطارقُ، سوگند به آسمان و کوبنده شب، و تو نمىدانى کوبنده شب چیست»؟!
احمدی گفت: مراد خداوند از این که می فرماید: و تو نمی دانی «طارق» چیست؟ این است که انسان ها را متوجه این نکته کند که «طارق»، مسأله ای غیبی است و از درک و عقل بشری خارج است، بنابراین برای فهم آن باید به وحی مراجعه کرد، عطف «طارق» بر «سماء»، نیز حاکی از آن است که طارق، حرکت کننده ای در آسمان است.
این استاد تفسیر حوزه علمیه خواهران مشهد گفت: خداوند در ادامه سوره، طارق را تفسیر می کند، می فرماید «النجمُ الثَاقِب»، طارق، ستاره درخشانی است که بر آسمان ظاهر می شود و بقدری بلند است که گویی می خواهد سقف آسمان را سوراخ کند، از این رو ستاره ای درخشان است که نور آن پرده های را ظلمت می شکافد و در چشم آدمی نفوذ می کند؛ در بعضی روایات، نیز به ستاره زحل تفسیر شده است.
این پژوهشگر قرآنی با اشاره به آیه «إن کُلَّ نَفسٍ لمّا علَیها حافظٌ، کسی نسیت مگر این که نگهبانی بر او گمارده شده است، تا او را حفظ کند»، ادامه داد: فرشتگانی اعمال خوب و بد هر کس را می نویسند، به همان نیت و نحوه ای که صادر شده است، تا بر طبق آن در قیامت حساب و جزا داده بشوند.
نگرش در خلقت نخستین، زمینه معاد باوری انسان را افزایش می دهد
احمدی با بیان این که انسان برای پی بردن به امکان معاد و حیات مجدد خود، ابتدا باید بنگرد از چه چیزی خلق شده است، افزود: خداوند در ادامه سوره، به مسأله آفرینش انسان اشاره می کند؛ چرا که هر نفسی به ذات و اعمالش نزد خدا محفوظ است و هیچ یک از اعمال او فراموش نمی شود؛ از این رو انسان باید بپذیرد که به زودی به سوی پروردگارش برمی گردد و طبق آنچه کرده، جزاء داده می شود؛ بنابر این اگر می خواهد به "معاد" یقین پیدا کند، می بایست به خلقت نخستین خود بنگرد.
وی ابراز کرد: خداوند در مورد خلقت نخستین انسان، می فرماید: «خُلِقَ مِن ماءٍ دافق، خلق شده از آبی جهنده»، مجهول بودن «خُلقَ»، بخاطر شدت ظهور آن است؛ چرا که فاعل خداوند متعال است و همه می دانند که خالق، خداوند متعال است.
این استاد تفسیر حوزه علمیه خواهران مشهد با اشاره به این که خداوند برای بیان وقوع معاد، از تشبیه محسوس به معقول استفاده می کند، گفت: خداوند برای تأکید بر وقوع، حتمی بودن معاد، دو سوگند یاد کرده، می فرماید:« وَ السَّماءِ ذاتِ الرَّجع، وَ الأرض ذاتِ الصَّدع، سوگند به آسمانی که دارای رجعت است، و سوگند به زمینی که دارای شکاف است.»، سوگند خداوند به زمین و آسمان، تشبیهی محسوس برای مطلب عقلی، زنده شدن و احیا انسان ها پس از مرگ است.
این پژوهشگر قرآنی ادامه داد: مراد ضمیر «ه»، در آیه «إنَّهُ لَقَولٌ فَصلٌ»، قرآن کریم است؛ کتابی که جدا کننده حق از باطل است و هر آن چه قرآن درباره معاد اطلاع داده است، به طور قطع محقق می شود.
احمدی افزود: خداوند در پایان سوره، به عذاب کافرانی که معاد را انکار می کنند اشاره کرده، می فرماید: «إنَّهُم یَکیدوُنَ کَیداً وَ أکیدُ کَیداً، فَمَهِّلِ الکافرینَ أمهِلهُم رُوَیداً»، کافرانی که معاد را انکار می کنند، در این فکرند که با حیله هایی نور خدا را خاموش سازند تا بدین وسیله حقیقت معاد را مبهم و یا شوخی جلوه دهند.
وی افزود: خداوند در مقابل نقشه های کافران، کید کرده؛ به کافران در دنیا مهلت اندکی می دهد تا در گمراهی خود فرو روند و در قیامت به کیفر کردارشان گرفتار آیند.
این استاد تفسیر حوزه علمیه خواهران مشهد به رابطه معاد باوری و تقویت ایمان اشاره کرد و گفت: معاد باوری و افزایش ایمان، رابطه متقابل با هم دارند؛ چرا که هر اندازه معاد باوری انسان افزایش یابد، توحیدباوری انسان نیز افزایش می یابد./1309/پ202/ب4