بررسی آثار نمایش مناسک دینی در رسانه‌ها
به گزارش خبرگزاری رسا، قدمت رابطه رسانه و دین، از زمان صنعت چاپ است و از آن زمان ایجاد ارتباطی صحیح و مؤثر بین دین و وسایل ارتباط جمعی، تنظیم کارکردها و ارائه راهکارهایی که به برقراری مؤثر این ارتباط کمک کند، مورد توجه هر دو قرار گرفته است.
هدف مقاله حاضر، بررسی رابطه میان دین و رسانه‌ها مدرن با استفاده از رویکرد تاریخی جامعه‌شناختی و فلسفی در قالب روش کتابخانه‌ای است. آیا رسانه‌ها صرفا ماهیتی ابزاری دارند و وسیله ای برای دین‌زدایی از جامعه‌اند و یا وسایلی خنثی هستند که می‌توانند در خدمت دین قرار گیرند؟
از لحاظ نظری، با طیفی از نظریات که از یک سوی به «جبرگرایی فناوریک» و از سوی دیگر به «ابزارگرایی» منتهی می‌شود؛ مواجه می‌شویم. با توجه به اینکه رسانه ملی تلاش می‌کند تا به کارکردهای مورد انتظار رسانه‌های مدرن در چارچوب فضائل اخلاقی و توصیه‌هایی دینی عمل کند، به این مسأله می‌پردازیم که چگونه می‌توان امور دینی را در گستره وسیع مخاطبان رسانه های عمومی ترویج و تبلیغ کرد، تا مخاطبی که فرضا داوطلب دریافت آن پیام نیست، تحت پوشش قرار گرفته و به مخاطبی فعال تبدیل شود.
نتایج نشان می‌دهد پخش مستقیم مناسک دینی از رسانه بیش از اینکه آثار مثبت داشته باشد دارای آثار منفی است و اما تبدیل محتواهای دینی به «برنامه‌های رسانه‌ای» در قالب پخش نمایشی به شکلی هنرمندانه می‌تواند آثار دو جانبه و مثبتی داشته باشد.
به این شکل که برای معتقدان به دین نوعی شور و آگاهی مذهبی را موجب شده و برای کسانی که به دنبال مسائل مذهبی نیستند؛ حداقل به عنوان برنامه سرگرم کننده و جالب عمل کند.۹۹۸/ت۳۰۳/س
منبع: صد و ششمین شماره فصلنامه رسانه؛ مقاله: رسانه و دین؛ بررسی آثار و کارکردهای نمایش مناسک دینی در رسانه‌ها.