دستورالعمل راهگشای علامه برای حل مشکلات

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، گاهی بیماران به حضرت آیت الله مصباح یزدی(ره) مراجعه می‌کردند و ایشان تمامی آن‌ها را به حرم حضرت معصومه(س) می‌فرستاد و می‌فرمود: «بنده نیز برای شما دعا می‌کنم.» یکی از این بیمارانی که به ایشان مراجعه کرده بودند، آقایی بود که بعد از زایمان همسرشان، بچه ناقص به دنیا می‌آمدند و بعد از چندماه هم می‌مردند.

خانم ایشان مریض می‌شوند و بعد از تقریباً ۱۵ سال توانایی همان زایمان را هم از دست دادند و بعد از این مدت دوباره باردار می‌شوند و باز هم فرزندشان ناقص بود و به مراکز غربال‌گری تهران مراجعه می‌کنند و آن‌ها هم می‌گویند که این بچه حتما باید سقط شود. این بنده خدا خدمت علامه مصباح(ره) می‌رسد و به ایشان جریان زندگی خود را می‌گوید و علامه مصباح(ره) توصیه می‌کنند که بچه را سقط نکنید، گوسفندی را نذر حضرت ابالفضل(ع) کنید و به حرم حضرت معصومه(س) بروید و به ایشان متوسل شوید، بنده هم دعا می‌کنم.

ایشان با این کار می‌خواستند که دعا کردن خودشان را مطرح نکنند و دعای خودشان را پشت توسل به حضرت معصومه(س) پنهان می‌کردند، به هرحال ایشان برای آن‌ها دعا کرد. همسر آن آقا اصرار می‌کرد که باید این بچه سقط شود ولی به خاطر دعای حاج آقای مصباح(ره) صبر کردند، بعد از چند روز برگشتند به مرکز غربال‌گری در تهران و آن‌ها هم آزمایش مجدد را قبول نکردند، این خانواده رفتند به یک مرکز دیگر و با اصرار فراوان توانستند آزمایش دوباره بدهند و بعد از چند روز جواب آمد که بچه سالم است و هیچ نیازی به سقط نیست. این بنده خدا آزمایش را گرفت و به مرکز غربال‌گری اول نشان داد و آن‌ها تعجب کرده بودند و می‌گفتند که چنین چیزی نباید امکان پذیر باشد.

وقتی که این بچه به دنیا آمد، خود حضرت آیت الله مصباح یزدی(ره) به دیدن آن خانواده رفتند و اسمشان را خودشان هم انتخاب کردند. آن دختر بچه الآن دوم دبستان و فوق العاده باهوش و ذکاوت است. این بچه همان بچه‌ای بود که باید سقط می‌شد؛ اما به برکت نگاه حضرت معصومه(س) و دعای حضرت مصباح(ره) ایشان سالم به دنیا آمدند.

ایشان در مورد حضرت معصومه(س) می‌فرمودند که اگر مردم معرفت واقعی نسبت به حضرت معصومه(س) پیدا می‌کردند، از بس که خاک دور قبر ایشان را برمی‌داشتند و توتیای چشم خود می‌کردند که دور قبر حضرت به خندق تبدیل می‌شد. حضرت آقای بهجت(ره) خاک پاشنۀ درب و حتی خاک کفش زائران حرم حضرت معصومه(س) را برمی‌داشتند و به سر، صورت و بدن خود می‌کشیدند و می‌فرمودند که این‌ها نور هستند و مانند عبد خاضعی یک گوشه حرم می‌نشست و به پهنای صورتشان اشک می‌ریختند.

حجت‌الاسلام قاسم روانبخش، عضو هیأت علمی مؤسسه امام خمینی(ره)