«دیدن این فیلم جرم است» فریاد انقلابی برای پیشرفت نظام

به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، «سیدعبدالرسول علم الهدی» یادداشتی را درباره فیلم «دیدن این فیلم جرم است» نوشته که متن آن در ادامه می آید:

«دیدن این فیلم جرم است» را با فراغتی که در ایام کرونایی بدست آمد، دیدم. فیلمی خوش ساخت خصوصا در فیلمنامه که مسئله را از حالتی به حالت دیگر انتقال می دهد. در ابتدا مسئله بصورت ناموسی، سپس خانوادگی، بعد حیثیتی و در آخر غیرت ملی در تعارض با منافع ملی قرار می گیرد.

البته اوج داستان هیچ کدام اینها نبود بلکه لحظه تصمیم گیری بسیجیان داخل پایگاه در مورد ادامه بازداشت تا تحقق اجرای عدالت یا پذیرش مصلحت گفته شده از سوی مقامات حاکمیتی است. تعارض ایجاد شده در میان ایشان، بحث در مورد ولایتمداری و مشی انقلابی است.

دوگانه چالش برانگیز سکوت نسبت به نقایص کشور در برابر افشاگری و انتقاد همیشه از اول انقلاب اسلامی به عنوان چالشی برای عملکرد انقلابیون در دفاع از نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران وجود داشته؛ مهمترین مسئله هم تشخیص مصلحت ها برای اصل حفظ نظام بوده است. همه می دانند که هم افشاگری و هم سکوت موجب تضعیف نظام می شود، اما معیار حق برای انتخاب هر کدام از این دو مسیر در شرایط مختلف و نسبت به نهادهای گوناگون چیست؟، شاید سختی همین تشخیص است که امیرالمومنین علیه السلام علم انقلابی گری را در دست اهل بصیرت و صبر می داند.«اَلا وَ لا یَحمِلُ هذَا العَلَمَ اِلاّ اَهلُ البَصَرِ وَ الصَّبر؛(خطبه 173)

در این چالش معمولا مصلحت سنجی و عقلانیت با سکوت همراه می شود و عدالت طلبی و انقلابی گری با انتقاد و افشاگری؛ در حالیکه مقام معظم رهبری بارها این شاخص ها را با هم تفسیر کردند و امکان جدایی را موجب انحراف آن دانستند. ایشان در 14خرداد90، سه شاخص عدالت، عقلانیت و معنویت را به عنوان تبیین مکتب امام اشاره کردند و در 28اردیبهشت99 برای دانشجویان مطالبه گری و عدالت طلبی را با عقلانیت و معنویت تشریح کردند. همچنین در سال 98 و 99 بارها حل مشکلات کشور را بدست جوان مومن انقلابی تبیین کرده و تمام این شاخص ها را در معنویت و انقلابی گری توضیح دادند. به نظر می رسد آنچه که معیار انتقاد مصلحانه، افشاگری از فساد و سکوت در برابر نفاق و کمک به برخی مسئولین ناکارآمد باشد، معنویت و انقلابی گری است.

بهره برداری از فضای رسانه ای امروز که دنیایی شیشه ای در برابر حکومت ها ایجاد کرده، تنها با معنویت و انقلابی گری امکان پیشرفت نظام را فراهم می کند نه لزوما با استیضاح و عدم کفایت مسئولین ناکارآمد در آخر کار؛ ساخت و پرداخت فیلم هایی همچون «آقازاده»، «دیدن این فیلم جرم است» و «گاندو1 و 2» هرچند اعتراف به فساد و نفوذ در بدنه نظام جمهوری اسلامی ایران را دارد، اما با معیار انقلابی گری اتفاقا توجه مخاطب را به ریشه های وجود فساد و نفوذ جلب می کند. چنانکه مصلحان نیز در همین بدنه نظام قرار دارند. ساخت اینگونه فیلم ها در آمریکا و هالیوود معمول است که اتفاقا توجیه-گر برخورداری از سلاح هسته ای، جاسوسی در دیگر کشورها و آزمایش های ویرانگر پنتاگون بر روی سلاح های شیمیایی و میکروبی هم شده اند.

بدترین موضع گیری در برابر ساخت این فیلم ها، احاله مردم به سیاه نمایی است. در حالی که تصویرسازی از ایران و انقلاب اسلامی مردم، تاریخی نزدیک به 150 سال عمر دارد. این سیاه نمایی ها البته در جریان جنگ نرم آمریکایی شدت بیشتری پیدا کرده و حساسیت انتقاد درون گفتمانی را دو چندان می کند. آنچه که ساخت و نمایش اینگونه فیلم ها را برای امروز ما ضروری می کند، توجه به معیار انقلابی گری و معنویت در اصلاح امور است. در گام دوم انقلاب و در دهه پیشرفت و عدالت و در شروع قرن جدید، معیارهای حزبی و جناحی چپ و راست، اصلاح طلب و اصول گرا دیگر کارآمدی تفسیر و ارزیابی عملکرد و موضع گیری را ندارد. به نظر می رسد معیار اصلی انقلابی گری و معنویت در مسئولین، تصمیم گیری ها و موضع گیری ها باشد./998/