مرگ نه؛ زندگی پس از زندگی

به گزارش خبرنگار سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، برنامه پربیننده زندگی پس از زندگی را می توان یکی از برنامه های شاخص رسانه ملی در ایام ماه مبارک رمضان دانست.

باید گفت که خداوند متعال تمام هستی را خلق کرده است و انسان را اشرف مخلوقات قرار داده و روح انسان را جاودانه قرار داده است، انسان به واسطه مرگش از بین نرفته و فقط آنچکه رخ می دهد این است که به سوی جهان آخرت انتقال می یابد.

به همین جهت نباید انسان غافل شده و همه چیز را در همین زندگی زودگذر دنیایی ببیند و باید خود را برای سرای آخرت آماده کند، سرایی که دیگر زمانی برای پایان آن وجود ندارد.

از این رو است که در روایتی از حضرت رسولُ اکرم صلى الله عليه و آله آمده است که: الدنيا مَزرَعةُ الآخِرَةِ . (عوالي اللآلي : 1/267/66 ) یعنی دنیا كشتزار آخرت است و انسان باید در این دنیای فانی خود را برای آخرت آماده کند.

زندگی پر زرق و برق امروز سبب شده، انسانی که به خوبی می داند این دنیا دار بقاء نبوده و هر انسانی بالاخره مرگ را می چشد، دچار فراموشیش کند و با خیالی راحت و گویی عمری جاودانه دارد به فکرت مرگ نباشد.

این یاد مرگ نبودن و نترسیدن از مرگ بیشتر برای کفار است، زیرا آنان مرگ را به معنای نابودی می دانند،  بنابراین عوامل مختلفی همچون نداشتن شناخت صحیح از مرگ، نداشتن ایمان، ارتکاب گناهان، فراهم نکردن توشه سفر برای آخرت باعث وحشت از مرگ می شود و هر اندازه ایمان و عمل هر شخصی، بیشتر باشد ترس از آن نیز کاهش می یابد.

در این بین باید اشاره کرد که یاد مرگ طبق آموزه های دینی اثرات مهم و غیر قابل انکار بر زندگی فردی، اجتماعی، دنیایی و اخروی می گذارد که اگر آن در زندگی هر فرد باشد موجب تعالی آن شخص هم در دنیا و هم در آخرت می شود.

یاد مرگ، انسان را از فرو رفتن در دام دنیای نکوهیده باز می‌دارد و سرکشی آدمی را مهار می‌زند؛ و از این رو باید گفت که یاد مرگ و ذکر معاد بالاترین ذکرهاست.

امیرمومنان علی (ع) فرزند خود حسن (ع) و همۀ فرزندان معنوی خویش را بدین روش نیکوی تربیتی، یادآور شده و فرموده است: «یَا بُنَیَّ، أَکْثِرْ مِنْ ذِکْرِ الْمَوْتِ، وَ ذِکْرِ مَا تَهْجُمُ عَلَیْهِ، وَ تُفْضِی بَعْدَ الْمَوْتِ إِلَیْهِ، حَتَّی یَأْتِیَکَ وَ قَدْ أَخَذْتَ مِنْهُ حِذْرَکَ، وَ شَدَدْتَ لَهُ أَزْرَکَ، وَ لاَ یَأْتِیَکَ بَغْتَةً فَیَبْهَرَکَ. وَ إِیَّاکَ أَنْ تَغْتَرَّ بِمَا تَرَی مِنْ إِخْلاَدِ أَهْلِ الدُّنْیَا إِلَیْهَا، وَتَکَالُبِهِمْ عَلَیْهَا، فَقَدْ نَبَّأَکَ اللهُ عَنْهَا، وَ نَعَتْ هِیَ لَکَ عَنْ نَفْسِهَا، وَتَکَشَّفَتْ لَکَ عَنْ مَسَاوِیهَا، فَإِنَّمَا أَهْلُهَا کِلاَبٌ عَاوِیَةٌ، وَ سِبَاعٌ ضَارِیَةٌ، یَهِرُّ بَعْضُهَا عَلَی بَعْضٍ، وَ یَأْکُلُ عَزِیرُهَا ذَلِیلَهَا، وَ یَقْهَرُ کَبِیرُهَا صَغِیرَهَا. نَعَمٌ مُعَقَّلَةٌ، وَ أُخْرَی مُهْمَلَةٌ، قَدْ أَضَلَّتْ عُقُولَهَا، وَ رَکِبَتْ مَجْهُولَهَا. سُرُوحُ عَاهَةٍ بِوَادٍ وَعْثٍ، لَیْسَ لَهَا رَاعٍ یُقِیمُهَا، وَ لاَ مُسِیمٌ یُسِیمُهَا. سَلَکَتْ بِهِمُ الدُّنْیَا طَرِیقَ الْعَمَی، وَ أَخَذَتْ بِأَبْصَارِهِمْ عَنْ مَنَارِ الْهُدَی، فَتَاهُوا فِی حَیْرَتِهَا، وَ غَرِقُوا، فِی نِعْمَتِهَا، وَاتَّخَذُوهَا رَبًّا، فَلَعِبَتْ بِهِمْ وَلَعِبُوا بِهَا، وَ نَسُوا مَا وَرَاءَهَا.» (نهج البلاغه، نامۀ ۳۱)

فرزندم! بسیار یاد مرگ کن، و یاد آنچه با آن بر می‌آیی، و آنچه پس از مردن روی بدان نمایی، تا چون بر تو در آید سازِ خویش را آراسته باشی و کمرِ خود را بسته، و ناگهان نیاید و تو را مغلوب نماید؛ و مبادا فریفته شوی که بینی دنیاداران به دنیا دل می‌نهند، و بر سرِ دنیا بر یکدیگر می‌جهند. چه خدا تو را از دنیا خبر داده و دنیا وصف خویش را با تو در میان نهاده و پرده از زشتی‌هایش برائت گشاده. همانا دنیاپرستان سگانند عوعوکنان، و درندگانند در پی صید دوان. به جان یکدیگر افتاده‌اند؛ نیرومندشان ناتوان را طعمه خویش می‌نماید، و بزرگشان بر خُرد دست چیرگی می‌گشاید. گروهی از ایشان [چون] حیوانات پایبند نهاده، و گروهی دیگر [چون] حیوانات رها شده، و خِرَد خود را از دست داده. در کار خویش سرگردان، در چراگاه زیان، در بیابانی دشوارگذر روان؛ نه شبانی که به کارشان رسد، نه چراننده‌ای که به چرایشان بَرَد. دنیا به راه کوری‌شان راند و دیده‌هایشان را از چراغ هدایت بپوشاند. در بیراهگی‌اش سرگردان، و فرو شده در نعمت آن. دنیا را پروردگار خود گرفته‌اند و دنیا با آنان به بازی پرداخته و آنان سرگرمِ بازی دنیا، و آنچه را پسِ آن است فراموش ساخته.

حالا در میان برنامه های مختلف تلویزیونی و انواع و اقسام برنامه هایی که در شبکه های اجتماعی وجود دارد یک برنامه توجه ها را به خود جلب کرده برنامه ای که به دور از زرق و برق های امروزی به خوبی به مسأله مرگ پرداخته است، نام این برنامه «زندگی پس از زندگی» است که در فصل های اولیه خود نام زندگی پس از مرگ را داشت و به خوبی دست اندرکاران آن نام مناسب تری برای آن گذاشتند.

به واقع باید گفت که این برنامه از برنامه های بسیار موفق در رسانه ملی است ، برنامه ای که برای یادآوری مرگ و تنبه دادن انسان امروزی است، انسانی که مغرور در دنیا است و فراموش کرده که مُردنی هم وجود دارد.

این برنامه که با معرفی افرادی که تجربه های مرگ و جدایی روح از بدن را دارند به خوبی توانسته است یاد این امر مهم را در ماه مبارک رمضان در آستانه افطار زنده کند.

باید گفت این برنامه هر چه به جلو رفت توانست است، جذاب‌تر و پویاتر بوده و مخاطبان بیشتری را جذب خود کند و این را کاملا ثابت کرد که این برنامه فقط یک برنامه گفت و گو محور نیست.

از نقاط مثبت این برنامه مسأله شناسایی افرادی است که کمتر شناخته شده اند و در گوشه گوشه ایران بودند و کسی کمتر آنها را می شناخت و از داستان تجربه مرگشان اطلاعی نداشت، البته که سازندگان آن به همین هم بسنده نکرده و برای بالا بردن ارزش و اهمیت کار خود و همچنین جلب اعتماد مخاطب به سراغ نمونه های خارجی تجربه گر مرگ رفته اند و با ترکیبی از آن توانسته اند واقعیت هایی که درباره مرگ تجربه شده را بازگو کنند.

همچنین نباید از اجرای خوب و مصاحبه های عمیق مجری این برنامه گذشت زیرا عباس موزون مجری توانای این برنامه توانسته است با دقت و حوصله ای که دارد، ابعاد و زوایای پنهان این افراد را بیرون کشیده و آنها را وادار به بیان مسائل مربوط به تجربه مرگ خود کنند.

جالب اینجاست که این برنامه آنقدر به آموزه های دینی ما نزدیک بوده و تنبهی خوب برای مخاطبان است که حضرت آیت الله شب زنده دار استاد درس خارج حوزه علمیه قم در توصیه ای برای توجه به مرگ افراد را توصیه به تماشای برنامه «زندگی پس از زندگی» کرده اند.

این گونه اظهار نظرها و اهمیت دادن به این برنامه وظیفه سازندگان آن را سنگین تر می کند و آنها باید برای بالا بردن کمیت و کیفیت این برنامه تلاش های خود را بیشتر کنند و اینجاست که می توان گفت هنر وقتی آمیخته با دین شود و به تعبیر رهبر معظم انقلاب هنر دینی تعمیق پیدا کند می تواند اثری شگرف را پدید آورد.

اما در این نقاط مثبت باید به برخی نقاطی که ممکن است سبب افت چنین برنامه ای شود نیز اشاره کرد یکی از این نکات تکراری شدن است که در چنین برنامه هایی سمی مهلک شناخته می شود و باید عوامل این برنامه دقت خود را داشته باشند که چنین برنامه تأثیر گذاری دچار تکرار نشود.

همچنین پایین آمدن سطح کیفی گفت و گوها نیز از عوامل مهمی است که باید به آن توجه ویژه شود، نباید سخنانی در چنین برنامه موفقی زده شود که سطحی و به قول معروف آبکی باشد، زیرا چنین کوته بینی هایی سبب می شود اصل این برنامه که همانا زنده کردن امر مرگ و یادآری آن برای بیننده خود است فراموش شود.

برنامه های اینچنینی امیدواری ها را به رسانه ملی بر می گرداند و رسانه ای را که غرق در برنامه های بی محتوا شده است را بار دیگر زنده کرده و به خود می آورد.