مثلث شوم حاکم در دوران امام حسن تزویر، زر و زور بود

حجت‌الاسلام والمسلمین سیدهاشم بطحایی، استاد درس خارج فقه حوزه علمیه قم در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری رسا با تبریک سالروز میلاد با سعادت امام حسن‌ مجتبی(ع) گفت: امام حسن (ع) مشعل فروزانی در بیت نبوت و ولایت است و ولادت ایشان مژده‌ای برای محبان ولایت و تودهنی به حسودان و افرادی بود که جویای فرهنگ جاهلیت بودند.

وی افزود: ابوسفیان، مشرکان و کسانی که از نابودی پیامبر اکرم(ص) مأیوس شده بودند، ناگزیر بُعد علمی و عملی آن حضرت را پذیرفتند، اما دل خوش کردند که آن حضرت به دلیل نداشتن پسر و به سبب این‌که دختر در جاهلیت نسلی نداشت، بساط پیامبری‌شان برچیده شود.

استاد درس خارج فقه حوزه علمیه قم با بیان این‌که خداوند از نور نیرین یعنی امام علی(ع) و فاطمه زهرا(س)، امام حسن(ع) را به اسلام هدیه کرد، اظهار داشت: خداوند در قرآن فرمود «انااعطیناک الکوثر ...» در حقیقت کفار و بدخواهان نافرجام ماندند و با آمدن امام مجتبی(ع) بارقه‌ای از امید در دل همه پیروان مکتب اهل بیت(ع) درخشیدن گرفت و تبلور پیدا کرد.

وی خاطرنشان کرد: امام حسن مجتبی(ع) که ذخیره الهی بود، در بیت رسالت و نبوت رشد ‌و پس از پدر بزرگوارشان امام علی(ع) در منصب امامت و ولایت بر عامه مسلمین انجام وظیفه کرد.

حجت‌الاسلام والمسلمین بطحایی با بیان این‌که علم ائمه علمی لدنی و اشراقی است، گفت: خداوند متعال ائمه اطهار(ع) را از علوم اولین و آخرین و آنچه بشر به آن نیازمند است در درک، فهم و احکام، بارور کرده است و امام مجتبی(ع) از جمله این افراد بود.

وی یادآور شد: امامت امام حسن(ع) در زمانی واقع شد که متأسفانه تزویر، زر و زور، مثلث شومی را در برابر این امام معصوم و مظلوم ایجاد کرده بود. از طرفی شهادت پدر بزرگوارش که بار سنگینی بر دوش آن بزرگوار بود و از طرفی دیگر بار سنگین ولایت، زمامداری و اداره جهان بشر توحیدی بر دوش ایشان گذاشته شده بود.

این استاد حوزه و دانشگاه اضافه کرد: آن بزرگوار در برابر چنین مسؤولیت‌ها و فشارهای روحی از طرفی، دشمنی چون معاویه مردی مزور با دستیاران مزوری چون عمر و عاص داشت که در برابر ایشان، صف‌آرایی می‌کردند و از طرفی با نادانان و عقل به چشمان و کسانی که به ثمن بخسی همه چیز خود را از دست می‌دادند، روبرو بود.

وی در ادامه به نقشه شوم عمر و عاص برای تمسخر امام حسن(ع) در مجلسی و پاسخ دندان شکن آن حضرت به این عمل اشاره کرد و گفت: عمر و عاص به خواست معاویه پیشنهاد کرد مجلسی را ترتیب دهند که در آن عده‌ای که فرهنگشان فرهنگ تمسخر و هوچی‌گری بود دعوت شده و به گونه‌ای بنشینند که برای ورود امام حسن(ع) جایی در مجلس نباشد، ایشان همانجا دم در بنشینند.

حجت‌الاسلام والمسلمین بطحایی اضافه کرد: جلسه منعقد شد، امام(ع) پس از ورود، وقتی دیدند جایی برای نشستن نیست، دم در نشستند و در این زمان هر یک از هوچی‌ها بنا کردند کلمات زشت و ناروایی را نسبت به پدر بزگوار و خود حضرت گفتن و دیگران نیز شروع کردند به خندیدند که پس از این تمسخرها، حضرت پاسخ یک یک افراد را دادند.

وی بیان داشت: امام حسن(ع) خطاب به کسی که از همه بدتر بود، فرمود «فلانی مثل تو برای من مثل پرنده‌ای است که روی یک درخت کهنی می‌نشیند و سپس به درخت می‌گوید سفت بچست و ریشه‌های خود را محکم کن که می‌خواهم بلند شوم، در آن هنگام درخت به سخن آمده که نه نشستن تو برای من اهمیت داشت و نه بلند شدند تو. فلانی تو نه خودت برایم اهمیتی داری و نه حرف‌هایت».

استاد درس خارج فقه حوزه علمیه قم با بیان این‌که دوستان نادان و دوستان نیمه‌راه از همه آنچه امام حسن(ع) را رنج داد، برای ایشان بدتر بود، گفت: این‌ها سبب شدند که امام حسن(ع) نه صلح بلکه آتش بس را در مقابل معاویه بپذیرد.

وی اظهار داشت: امام حسن(ع) هیچ‌گاه صلح با معاویه را نپذیرفت چرا که هیچ‌گاه حق و باطل با هم آشتی نداشته و ندارند. امام(ع) حق است و معاویه باطل، حق و باطل با هم تباین و تضاد دارند و راه اهل حق با راه اهل باطل یکی نیست.

حجت‌الاسلام والمسلمین بطحایی با اشاره به طرفداران معاویه که افرادی مشرک بودند و نیز عده‌ای از مسلمان‌نماها که با فریب و پول‌های معاویه به امام خیانت کردند، افزود: امام(ع) تنها به مصلحت و برای حفظ جان عده‌ای از شیعیان که در اقلیت محض به سر می‌بردند آتش‌بس را پذیرفتند.

وی با بیان این‌که آتش بس با معاویه برای امام مجتبی(ع) گران تمام شد، گفت: امام(ع) در حالی که برای حفظ جان شیعیان و مصلحتی که می‌دانست، آتش بس را پذیرفت، اما برخی از دوستان نیمه راه، در مسیر امام(ع) قرار می‌گرفتند و شروع به دهن کجی نسبت به آن حضرت از الفاظ زشت استفاده و چنان زخم زبانی می‌زدند که از زخم شمشیر و نیزه برای آن حضرت سهم‌گین‌تر بود.

استاد سطح عالی حوزه علمیه قم با اشاره به روایت پیامبر اکرم(ص) که فرمودند «حسن و حسین هر دو امامند و هر دو نماینده پروردگار عالم در روی زمین برای بشرند»، تصریح کرد: امام حسن مجتبی(ع) با علمیت، درایت، سیاست، پاکی، پاکزادگی و تمام ویژگی‌هایی که داشت، آتش‌بسی را پذیرفت که دست کم از قیام حسین‌بن‌ علی(ع) با آن بُرد کلان خود نداشت. /920/ت301/ف.