خدایا؛ چیزی را می‌خواهم که رضایتت در آن است!
حجت الاسلام حسین دیلمی، محقق حوزه علمیه قم در گفت‌و‌گو با خبرنگار خبرگزاری رسا با اشاره به دعای روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان بیان داشت: در این روز از خداوند متعال درخواست می‌کنیم که ما را موفق کند تا عوامل خشنودی او را انجام دهیم و از آنچه او را غضبناک می‌کند پرهیز کنیم.
وی اذعان داشت: آنچه خشنودی خداوند را محقق می‌سازد بدون شک از عوامل خوشبختی ما محسوب می‌شود و در واقع در این دعا توفیق درک عوامل خوشنودی خداوند و ترک عوامل ناکامی خویش را طلب می کنیم.
این محقق حوزه علمیه قم اظهار داشت: اگر کسی در راه خداوند حرکت کرد و خدایی تصمیم گرفت باید خوشحال باشد که در مسیر الهی قرار دارد. نده باید به خلقت خداوند و تدبیر او یمان و به تقدیر خود رضایت داشته باشد و از ناسپاسی پرهیز کند.
این محقق علوم اسلامی با اشاره به این که برخی افراد با زمین و زمان جنگ و دعوا دارند، گفت: بنده باید به قالبی که در آن خلق شده است و شرایطی که در آن وجود دارد رضایت داشته باشد و با دلی آرام با حکمت الهی برخورد کند.
وی با اشاره به سیره عملی نبی مکرم اسلام حضرت محمد مصطفی(س) گفت: هرگاه به ایشان سختی می رسید ذکر «الحمدالله رب العالمین» را می‌گفتند و چون پیروزی و بهروزی نصیبشان می‌شد ذکر «شکرا لله» را تکرار می‌کردند.
این محقق علوم حوزوی گفت: مساله رضایت به قضای الهی ملازمه ای با تسلیم شدن به شرایط ندارد. اسلام نمی خواهد انسان اسیر شرایطی همچون فقر و تنگدستی و سختی باشد از این رو دستور می دهد تا با کار و تلاش این معضل برچیده شود.
وی خاطرنشان کرد: تلاش باید همراه به اعتقاد به حکمت الهی باشد بدین صورت که خداوند قادر متعال بهتر صلاح من را می داند و اگر آن گونه که فکر می کردم نشد ناامید نشوم.
محقق حوزه علمیه قم عنوان داشت: در روایات بندگان همچون مریض و خداوند طبیبی توصیف شده است که مصلحت بیمار را از همه بهتر می داند.
وی با اشاره به این که برطبق آموزه های دینی یکی از عوامل جلب رضایت الهی، اطاعت و بندگی است ادامه داد: از دیگر عوامل خشنودی خداوند، شکر نعمت های الهی است که در روایات اسلامی بر آن بسیار تاکید شده و راز افزایش نعمت برشمرده شده است.
این محقق حوزه علمیه اظهار داشت: خدمت به خلق هم از دیگر عوامل خشنودی خداوند مطرح شده تا آنجا که نقل شده برخی از معصومین(ع) عمره مفرده را رها کرده و به دنبال برآوردن حاجت مومنان می‌رفتند. /909/ت302/ع