حسن ظن نسبت به دیگران با اباحه گری متفاوت است
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت الاسلام بی آزار تهرانی، کارشناس دینی، امروز بعد از ظهر در برنامه «تا نیایش» شبکه پنج صدا و سیما، به سبک زندگی نبوی اشاره کرد و گفت: حقوق همسایگی در نزد پیامبراکرم(ص) بسیار اهمیت داشت تا حدی که به حضرت علی(ع) و ابوذر دستور دادند که در مسجد سه بار اعلام کنند که «اگر کسی همسایه‌اش را آزار و اذیت کند، مسلمان نیست.»
وی با اشاره به نظر علمای اخلاق درباره حسن ظن خاطرنشان کرد: بزرگان علم اخلاق درباره حسن ظن به دیگران می‌گویند «اگر انسان طهارت درونی داشته باشد، وجودش جایگاه خیر می‌شود و اندیشه، نگاه و برخورد او با مردم بر طریق حسن ظن قرار می‌گیرد.»
وی مفاسد سوءظن را برشمرد و تأکید کرد: سوءظن مفاسد زیادی به همراه دارد، نخست، فرد را دچار اندوه، افسردگی و انزوا می‌کند، دوم، چنان که در روایات نیز آمده از عوامل اصلی نفوذ شیطان است، سوم، ترس مضاعف و نامطلوبی را برای انسان به وجود می‌آورد که مانع تصمیم گیری و مخرب شجاعت و همت عالیه می‌شود و چهارم، ریشه و عامل اصلی غیبت است.
حجت الاسلام بی آزار تهرانی افزود: سوءظن موجب از دست دادن حسن خلق، کوتاهی در حقوق مردم، تکبر و نگاه تحقیرآمیز به دیگران، زودباوری، تضییع عبادات جمعی و عدم حضور در جماعات و درنهایت قضاوت عجولانه نسبت به دیگران می‌شود.
وی رعایت اصل کرامت را در تعاملات با دیگران توصیه اسلام خواند و گفت: در نگاه و برخورد عمومی با مردم باید با خوش بینی رفتار کنیم اما اگر در شئونی همچون شراکت، کسب وکار و ازدواج بخواهیم با دیگران همراهی کنیم، اسلام به موشکافی، کنکاش و دقت نظر توصیه می‌کند.
کارشناس دینی با بیان روایتی از امام حسین(ع) درباره حسن ظن به دیگران یادآور شد: سیدالشهدا(ع) فرمودند «از خانه که بیرون می‌آیی به هرکسی که نگاه کردی، برای او فضیلتی را در نظر بگیر که در وجود تو نباشد حتی اگر او اهل معصیت باشد، زیرا شاید او تا لحظه ای دیگر توفیق توبه پیدا کند.»
وی تصریح کرد: حسن ظن به دیگران به معنای ترک فریضه امر به معروف و نهی از منکر نیست و نباید نسبت به افرادی که به طور علنی در فضای عمومی جامعه مرتکب گناه و معصیت می‌شوند، با اباحه گری و بی‌تفاوتی رفتار شود.
حجت الاسلام بی آزار تهرانی در پایان به مصادیق حسن ظن پسندیده و مذموم نسبت به خود اشاره کرد و گفت: امام صادق(ع) در حدیث عنوان بصری فرمودند «اگر انسان به درجه‌ای برسد که مال، علم و توفیق عبادات خود را از جانب پروردگار ببیند، حسن ظن او نسبت به خودش پسندیده است اما اگر یکی از آنها را به خود نسبت دهد، حسن ظن او مذموم است.»/908/پ202/ی