دعوت به انتخابات تواصی به حق

به گزارش سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، إنّ الإنسانَ لفی خسرٍ إلاّ الّذين آمَنُوا و عَمِلوا الصّالحات و تَواصَوا بالحقّ و تَواصَوا بِالصّبرِ «وَ تَواصَوا بِالحَقّ»، يعنی خودسازی فردی كافی نيست، بلكه بايد به ديگران هم توجه كرد و آن‌ها را هم در مسير حق قرار داد؛ انسان نمی‌تواند به‌تنهايی برای رسيدن به سعادت امكانات لازم را فراهم كند، بلكه لازمه مؤمن و صالح بودن اصلاح جامعه هم هست.

قرآن كريم «اهل نجات» را با اين صفات معرفی كرده است:‌ «إلاّ الّذينَ آمَنُوا» تنها كسانی ورشكسته نيستند، عمر بر باد نمی‌دهند و در گذر عمر مبتلا به خسارت و زيان نمی‌شوند كه ايمان داشته باشند؛ ايمان به حقيقت هستی، مبدأ متعال، الله عزّوجلّ. اين قدم اول در رهايی از خسران و زيان و بدبختی است.

ولی ايمان به‌تنهايی كفايت نمی‌كند؛ در كنار ايمان «وَ عَمِلُوا الصّالِحات» مطرح است. ايمان و عقيده بايد انگيزه و عمل توليد كند؛ كسانی كه باور دارند و با اين باور زندگی می‌كنند و عمل صالح انجام می‌دهند. عمل صالح عملی است كه با انگيزه درست و با نیّت صالح انجام شود و در مسير درست قرار بگيرد و برای هدف صحيح انجام شود. بنابراين اگر نیّت درست باشد، ولی عمل در چهارچوب نباشد و با فرمول الهی نباشد، اين عمل صالح نيست. اگر عمل نیّتش درست باشد، در چهارچوب هم باشد، ولی برای رسيدن به يك مقصد غير الهی باشد، آن هم عمل صالح نيست. كسانی اهل نجات هستند و از بدبختی رهايی پيدا می‌كنند كه هم مؤمن باشند و هم تلاش‌گر؛ تلاششان هم در چهارچوب باشد.

ايمان و عمل صالح دو پايه هستند، ولی كافی نيستند. اگر اين دو ركن را نيز كسی احراز كرد و دو پايه محكم برای زندگيش ساخت، نبايد به اين بسنده شود. شرط ديگری وجود دارد؛ «وَ تَواصَوا بِالحَقّ». يعنی خودسازی فردی كافی نيست، بلكه بايد به ديگران هم توجه كند و آن‌ها را هم در مسير حق قرار دهد. انسان نمی‌تواند به‌تنهايی برای رسيدن به سعادت امكانات لازم را فراهم كند، بلكه لازمه مؤمن و صالح بودن اصلاح جامعه هم هست.

«تواصی به حق» يعنی انسان برای هدايت ديگران، برای رشد فكری و برای بصيرت ديگران و برای رفع موانع هدايت از مسير ديگران بايد تلاش كند. بايد در مسير حق باشد و بايد هم دردها را بشناسد و هم درمان را. البته اگر كسی داعيه‌ اصلاح جامعه را داشت و به حكم دينش نتوانست فساد جامعه را تحمل كند، مشكلاتی پيدا می‌كند. به اين سادگی نمی‌توان جامعه را اصلاح كرد. افرادی هستند كه عناد و خباثت دارند و منافعشان را در خطر می‌بينند؛ قهراً به معارضه برمی‌خيزند و با كسی كه هدايت‌گر است، درمی‌افتند و با او جنگ می‌كنند. اين‌جاست كه تواصی به صبر هم لازم است.

بنابراين بينش الهی و برداشت درست ما از قرآن اين است كه اگر افراد بخواهند خودسازی كنند منهای ساختن اجتماع، خودسازی فردی نيز عملی نيست. اگر آدم اهل نماز شب باشد و از حرام هم پرهيز كند، ولی نسبت به جامعه بی‌تفاوت باشد - مثلاً در جامعه حرام‌خواری می‌شود، ظلم می‌شود، حقی پای‌مال می‌شود، رشوه و بی‌عفتی رايج می‌شود، اما او نسبت به اين امور حساسيتی نداشته باشد- گرفتار خسران و زيان است. چنين انسانی عمر خودش را ضايع كرده است.

خودسازی از جامعه‌سازی قابل انفكاك نيست. انسانی اهل نجات است كه هم خودش اهل نجات باشد و هم برای نجات ديگران قدم بردارد. ما در روايات هم داريم كه فرموده‌اند جامعه مانند يك كشتی می‌ماند. گروهی كه در كشتی نشسته‌اند، اگر بخواهند سالم به مقصد برسند، هم خودشان بايد در تحكيم و اصلاح اين كشتی حواسشان جمع باشد و هم هر كسی بخواهد اين كشتی را سوراخ كند، بايد جلويش را بگيرند. اگر انسانی كه در سفر دريايی كشتی‌نشين است، توجه به همراهان خودش نكند و يكی از همراهان يا جمعی از آنها كشتی را سوراخ كند، همه را زير آب می‌برد. حركت انسان برای رسيدن به ساحل نجات، حركتی جمعی است.

هر يك از افراد جامعه يا هر يك از امت‌ها قصد تخريب كشتی اجتماع را داشته باشند، همه را نابود می‌كنند. «فساد» سوراخ كردن كشتیِ سعادت و نجات است. انسان‌های بصير و عاقل نمی‌توانند ناظر باشند و بگويند من خودم سالم هستم و به كشتی دست نمی‌زنم، اما كاری به ديگران ندارم. اين شرط عقل نيست. كسی كه كشتی را سوراخ می‌كند، تنها خودش غرق نمی‌شود؛ ديگران را هم غرق می‌كند.

انتخابات در جمهوری اسلامی یکی از صحنه‌های تواصی به حق می باشد. رهبر معظم انقلاب حضور در پای صندوق های رای و توصیه دیگران به انجام این حق و تکلیف الهی را مصداق تواصی به حق می‌دانند. همگان باید در این عرصه با انگیزه الهی و پرتلاش ظاهر شوند زیرا اصل شرکت در انتخابات یک حق و وظیفه شرعی و دینی ما است و دعوت مردم خصوصاً افرادی که دچار شک و تردید هستند از مصادیق تواصی به حق محسوب می شود زیرا عدم شرکت در انتخابات آثار زیانباری از نظر فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و امنیتی برای جامعه دارد و کسانی که مردم را به عدم شرکت دعوت می کند، چه با گفتار و چه با عملکرد مدیریتی، چه مستقیم و چه غیر مستقیم، در واقع تواصی به باطل میکنند بنابراین نیروهای انقلابی به صورت هدفمند، عالمانه و هوشمند لازم است مردم را به شرکت در انتخابات تشویق نمایند و آثار و برکات این حضور را برای جامعه مخصوصاً کسانی که دچار تردید هستند، تبیین کنند. از این منظر، نهضت های روشنگری و هدایت سیاسی در ایام انتخابات، چون مقدمه انجام یک واجب شرعی است، عملی واجب بوده و از بارزترین مصادیق تواصی به حق محسوب می شود. باید به سراغ مردم رفت؛ با آنها گفت و گو کرد و به سوالات آنها پاسخ داد، شبهات را برطرف نمود. دلها را محکم کرد و نقشه های دشمنان را خنثی نمود. این چنین است که انسان مطمئن می شود در عرصه مهم انتخابات عامل به تواصی به حق می باشد.

لذا ضروری است که در این فرصت اندک تا انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ همگی به این وظیفه شرعی و دینی خود یعنی دعوت به شرکت گسترده در انتخابات جامعه عمل بپوشانیم که بی شک در شرایط خاص امروز جامعه ما از مصادیق اهم برای تواصی به حق می باشد.