آداب طبابت از دیدگاه فقه

به گزارش خبرگزاری رسا، پایان نامه « آداب طبابت از دیدگاه فقه » به قلم سید محمد شفیعی به بررسی اخلاقی و فقهی آداب طبابت در آیات و روایات پرداخته است.
بر اساس این گزارش طبابت از والاترین عناوین شغلی در جوامع بشری است، و بخشی از آموزههای اسلامی نیز مشتمل بر دستورات بهداشتی و طبی است که میتواند روشنگر فعالیتهای پزشکان باشد.
چکیده
پژوهش حاضر با روش تحلیل محتوا به بررسی این آموزهها در لابلای آیات و روایات اسلامی پرداخته است. در اسلام، علم طب در کنار علم دین قرار گرفته، و پرورش روح و جسم در کنار هم مورد توجه است.
از نظر فقهی، طبابت یک واجب کفایی توصلی است؛ بنابراین، طبابت برای یک پزشک، فریضهای الهی است نه یک قرارداد اجتماعی که نسبت به ترک یا انجام آن مختار باشد.
هر بیماری هم بر اساس آموزههای اسلامی، باید برای مداوا به طبیب مراجعه کند، و اگر کوتاهی کرد مورد بازخواست الهی قرار میگیرد. یکی از آداب طبابت آن است که طبیب باید رازدار بیمار باشد و اسرار او را حفظ نماید. از دیگر آداب طبابت، دعا برای شفای بیماری است، که منافاتی با بهکارگیری راههای طبیعی درمان ندارد.
عدم سوء استفاده مالی، عفت و پاکدامنی، نیت صحیح، حلم و بردباری، توجه به اعتقادات مذهبی بیمار، رسیدگی مطلوب به بیمار، و توکل به خدا از آداب دیگری است که در طبابت باید مورد توجه باشد.
همچنین در روایات اسلامی، طبابت بدون دانش و تجربه به شدت نکوهش شده، و بر احساس مسئولیت، دقت طبیب، و پرهیز از تجویز داروهای حرام تأکید بسیاری شده است.
برخی امور نیز به عنوان آداب پیشگیری، در حیطه فعالیتهای طبی قرار میگیرد؛ رعایت بهداشت اجتماعی و فردی، اولین قدم در جهت پیشگیری از ابتلای به امراض است. دقت در انتخاب همسر، پرهیز از روابط نامشروع جنسی، استفاده از تربت امام حسین (ع)، و توجه دقیق به دستورات اسلامی، مهمترین امور در پیشگیری از ابتلای به امراض و بیماریهاست.
همچنین از نظر فقهی، هرگونه ضرر و تلف، موجبات ضمان طبیب را فراهم میآورد، و در هنگام ضرورت لمس و نظر نیز باید حدود مسایل اسلامی مراعات گردد.
شایان ذکر است پایان نامه«آداب طبابت از دیدگاه فقه» به نگارش سید محمد حسن وحیدی و راهنمایی علی رحمانی و مشاوره سید محمد شفیعی برای اخذ مدرک کارشناسی ارشد رشته : فقه و معارف اسلامی نوشته شده، این پایان نامه در سال 1385 در مجتمع آموزش عالی فقه دفاع شده است./905/د101/ن