تفاوت مجالس اغنیا و فقرا از دیدگاه امام علی

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت‌الله علی‌اکبر رشاد رییس شورای سیاست‌گذاری حوزه علمیه استان تهران و تولیت حوزه علمیه امام رضا(ع)، امروز پیش از آغاز درس خارج فقه که در همین حوزه علمیه برگزار شد، با اشاره به حکمت 157 نهج البلاغه گفت: حضرت در این فراز می‌فرمایند از کسانی نباش که عبرت را بسیار وصف می‌کنند اما خود عبرت نمی‌گیرند.

وی افزود: این افراد خود می‌نشینند و از اینکه دنیا بی وفا، زودگذر و بی ارزش است و از سرگذشت گذشتگان سخن می‌گویند و به دیگران توصیه می‌کنند که باید از سرگذشت و سرنوشت پیشینیان عبرت بگیرند. اینان بسیار از عبرت گیری و عبرت آموزی سرگذشت و سرنوشت افراد مثال می‌زنند و سخن می‌گویند اما عجیب که خود هرگز عبرت نمی‌گیرند.

آیت‌الله رشاد ادامه داد: همچنین حضرت فرمودند: در زمره کسانی نباش که به لهو با اغنیا مشتاق‌تر است تا به ذکر با فقرا؛ معمولا به طور عادی اینطور است که اغنیا خوش‌گذران نیز هستند و معمولا گرد هم که جمع می‌شوند وقت‌شان را به لهو و لعب سپری می‌کنند و کسی که به آنان دلبستگی و یا علاقه داشته باشد سعی می‌کند در  محافل و مجالس آنان شرکت کند.

رییس شورای سیاست‌گذاری حوزه علمیه استان تهران در ادامه بیان داشت: معمولا فقرا کمتر در معرض خوشگذرانی هستند البته مراد از این خوشگذرانی به مفهوم شادخواهی باطل و به بطالت سپری کردن زمان است که فقرا کمتر به آن دچار می‌شوند.

وی ادامه داد: غالبا زمانی که فقرا گرد هم جمع می‌شوند اغلب آنان از مشکلات، حوائج و رنج‌های خود سخن می‌گویند و اگر مومن باشند بیشتر از اغنیا به یاد خداوند هستند.

آیت‌الله رشاد در ادامه ابراز کرد: اگر چه غنا و امکانات می‌تواند موجب یاد خداوند باشد اما به شرطی که انسان اسیر آن نشود و بتواند مال، ثروت و امکانات را در اختیار خود داشته باشد نه اینکه خود در اختیار آن امکانات باشد.

تولیت حوزه علمیه امام رضا(ع) در ادامه عنوان کرد: افراد کمی هستند که بر ثروت تسلط داشته باشند و ثروت بر آنان مسلط نباشد و در عین غنا زاهد نیز باشند ولی انسان‌های نیازمند قهرا شرایطی دارند که یک زهد قهری بر آنان حاکم است و مانند اغنیا نیستند.

وی افزود: به تعبیر دیگری حضرت می‌خواهند بفرمایند: این افراد بیشتر راغب هستند در مجالس اغنیا که معمولا در معرض لهو و لعب است شرکت کنند اما به مجالس فقرا که معمولا محل ذکر، دعا و یاد خدا است حاضر نمی‌شوند حضور بیابند و چنین فرصت و موهبتی را از دست می‌دهند و دچار مذمت می‌شوند./813/پ۲۰۲/ب۱